vorige opera      volgende opera

Galatea, nymf en half-godin
Acis, herder
Damon, herder
Polyphemus, reus
Coridon, herder

Achtergrond

Acis and Galatea is op verschillende manieren omschreven: als een serenata, een masque, een pastorale of pastorale opera, een "kleine opera" (in een brief van de componist tijdens het schrijven ervan), een amusementswerk en door de New Grove Dictionary of Music als een oratorium. Het werk was oorspronkelijk bedoeld als een eenakter die in 1718 in première ging.

Handel bewerkte het stuk later tot een serenata in drie bedrijven voor het Italiaanse operagezelschap in Londen in 1732, waarin een aantal liederen (nog steeds in het Italiaans) waren verwerkt uit Aci, Galatea e Polifemo, zijn toonzetting uit 1708 van hetzelfde verhaal op andere muziek. Later, in 1739, bewerkte hij het oorspronkelijke Engelse werk tot een werk in twee bedrijven.

Acis and Galatea was het hoogtepunt van de pastorale opera in Engeland. Verschillende schrijvers, zoals de musicoloog Stanley Sadie, beschouwen het zelfs als de grootste pastorale opera die ooit werd gecomponeerd. Zoals typisch is voor het genre, werd Acis and Galatea geschreven als een hoofs vermaak over de eenvoud van het plattelandsleven en bevat het een aanzienlijke hoeveelheid humor en zelf-parodie. De secundaire personages, Polyphemus en Damon, zorgen voor een aanzienlijke hoeveelheid humor zonder afbreuk te doen aan het pathos van de tragedie van de primaire personages Acis en Galatea. De muziek van het eerste bedrijf is zowel elegant als sensueel, terwijl het laatste bedrijf een meer melancholische en klagende toon aanneemt.
 

Acis and Galatea werd voor het eerst opgevoerd in de zomer van 1718 in Cannons. Volgens de plaatselijke traditie werd het werk buiten opgevoerd op de terrassen die over de tuin uitkeken.

Handels Engelse versie in twee bedrijven is de basis voor de vorm van het werk die vandaag het vaakst wordt uitgevoerd. Het werk werd Handels meest uitgevoerde dramatische werk tijdens zijn leven en heeft een aantal heropvoeringen gekend in verschillende vormen. Het werd vaak opgevoerd in de 18de, 19de, 20ste en 21ste eeuw. Met name de in 1788 hercijferde versie door Wolfgang Amadeus Mozart die het herschreef voor zijn beschermheer Baron Gottfried van Swieten.

(Bron: Wikipedia)

Synopsis

Aangezien Acis and Galatea vele malen is bewerkt, is het onmogelijk om één enkele synopsis te geven die elke voorstelling van het werk nauwkeurig weergeeft. Hieronder volgt een synopsis voor de typische presentatie van het werk in twee bedrijven, die het vaakst gebruikt wordt..

1e akte

Herders en nimfen genieten van "het plezier van de vlakten". Galatea, een halfgoddelijke nimf, is verliefd op de herder Acis, en probeert de vogels die haar passie voor hem aanwakkeren te doen zwijgen. Haar goede vriend, de herder Damon, geeft raad aan de geliefden terwijl ze elkaar najagen. Hij zingt een prachtige serenade in siciliaanse stijl bij hun eerste ontmoeting. De akte sluit af met een duet van de jonge geliefden (Happy we), dat door een koor wordt herhaald.

2e akte

De opera verandert van een pastorale en sensuele stemming in een elegische als het koor Acis en Galatea waarschuwt voor de komst van een monsterlijke reus, Polyphemus. Hij zingt: "Geen vreugde zal blijven duren." Polyphemus komt binnen en zingt over zijn jaloerse liefde voor Galatea (I rage, I melt, I burn), in een deels komisch recitatief. Polyphemus dreigt met geweld maar wordt enigszins gekalmeerd door de onpartijdige herder Coridon. Ondertussen negeert Acis de waarschuwing van Damon over het vluchtige bestaan van liefdesverrukking en reageert met vijandigheid en de vastbeslotenheid om weerstand te bieden. Acis en Galatea beloven elkaar eeuwige trouw in wat begint als een duet maar uiteindelijk verandert in een trio wanneer Polyphemus binnendringt en in een woede Acis vermoordt. Galatea rouwt samen met het koor om het verlies van haar geliefde. Het koor herinnert haar aan haar goddelijkheid en dat zij met haar krachten het lichaam van Acis kan veranderen in een prachtige fontein. Het werk sluit af met Galatea's larghetto air (Heart, the seat of soft delight), waarin zij haar krachten aanwendt om de transformatie te bewerkstelligen, eindigend met het koor dat de onsterfelijkheid van Acis viert.

(Bron: Wikipedia)